حمل نقل هوشمند، محیط هوشمند، شهروندان هوشمند، روش زندگی هوشمند و در آخر یک مدیریت اداری هوشمند، اینها معیارهای اصلی شهر هوشمند است.

شهر هوشمند، میان شهروند، و داده های مربوط به محیط شهری، ارتباط برقرار می کند. مثلا شما می دانید که اتوبوس بعدی که شما را به محیط کار می برد چه موقع می رسد. می توانید ترافیک شهری را کنترل کنید یا می دانید که خودرویتان را کجا پارک کنید. حسگرهایی هم وجود دارند که چراغ خیابان را روشن می کنند، در صورت لزوم با خدمات اورژانس تماس می گیرند یا حتی قادرند نسبت به میزان آلودگی هشدار بدهند.

شهرهای هوشمند با بکارگیری تمامی عناصر زندگی شهری می تواند پلتفورمهایی برای ارتباط و همکاری میان شهروندان و دولت فراهم کنند.

در حال حاضر نمونه هایی از خدمات مربوط به شهر هوشمند در شهرهای بزرگ آمستردام و بارسلون انجام می شود. اما در شهرستانهای کوچکتر هم برنامه های و استراتژی هایی برای تحقق شهر هوشمند در حال انجام است. اروپا از این نظر نسبت به بقیه دنیا پیشگام است: بیشترین تعداد شهرهای هوشمند در بریتانیا، اسپانیا و ایتالیا وجود دارند.

توسعه شهری در قلب برنامه افق ۲۰۲۰ اروپا قرار دارد. منابع مالی مختلف در اروپا، از جمله صندوق توسعه منطقه ای اروپا، و دولتها هم بخشی از بودجه هایشان را به ساخت شهرهای هوشمند اختصاص داده اند.

منطق این کار چیست؟ خیلی ساده است: در اروپا یافتن بودجه برای توسعه زیرساختها در شهرستانهای کوچک و تبدیل آنها به شهر هوشمند، پس از پشت سر گذاشتن بحران اقتصادی، کار ساده ای نیست. چون بودجه شهرداری ها کاهش یافته است.